Gizlice yazılmış; yastık altına, buzdolabı üstüne, masaya iliştirilmiş sen bu satırları okurken diye başlayan sevgi dolu iyi niyetlerle bezenmiş, içten notları bulduğumda yazan herkes çoktan gitmişti... Çünkü onların evi değildi yazdıkları yer, onların yuvası değildi; çünkü gitmeleri gerekiyordu. İlk giden bendim oysa ki. Sonra herkes benden gitti. Geldiler ve gittiler...
Evimden evlerine... Evimden? Oysa burası benim bile evim değildi, evim sandığım sığınağımdı. Evim sandığım, yalnızlığımın dört duvar arasındaki çırpınışlarıydı. Evim dediğim, yuvam değildi.
Hayallerimdi bir zamanlar. Oysa hayal kurmak çok güzeldir, bazen gerçekleşene kadar...
Ben gittim, giderken birer birer kişilerin hayatından gittim. Ardımda kalanlar bir tek bana el sallarken, ben hepsine veda ettim. Zor olan kalmak değil, gitmekmiş. Kalanlarım giderken bir daha anladım; çünkü giderken kalıyor bazen insan. İşte öyle bir şey.
Gitmek kolay, ya sonrası?
