Vapurda "neden ağlıyorsun kızım iyi misin" diye soran kişiye "Ankaralıyım" dediğimde yüzündeki ifadeyi gizleyemeyip yutkunarak korkuyla "var mı bir şey" diyebildi. Yanımızdaki herkesin bakışları üzerimize toplandı. Bu an bile her şeyi anlattı aslında...
Atamın yattığı yer, ülkemin başkenti, en güvenli yerdi Ankara. Bir zamanlar...
Ona rağmen ailemden en sık duyduğum cümle "tenhalarda gezme kızım, kalabalık ortamlarda buluşun arkadaşlarınla" Zaman ilerledikçe "kalabalık yerlere gitme" ye döndü bu cümle. Şimdilerde hiçbir şey söylenemiyor... Düşünsenize evinize giderken, hani o en güvenli sığınağınıza artık, otobüste, durakta, sokakta öldürülüyorsunuz; tespit bile edilemiyor... Şehrin her yerinde duyulabilecek şiddetli bir gürültüyle patlayan bomba tarafından paramparça ediliyorsunuz. Hem de en güvenilir yerde (!) başkentinde ülkenin, adı "Güvenpark" olan yerde. Geride kalanların yüreği paramparça...
Ülke sallanıyor, yürekler dağlanıyor; kar yağıyor kalplere, buz kesiyoruz. Korkuyla telefona sarılıp annenin babanın ablanın abinin yegenlerinin arkadaşlarının sesini duymak için nefesini tutup arıyorsun... Böyle bir acı yok, tarifi yok, tedavisi yok bu korkunun. Telefonu kapatıyorsun başka bir arkadaşın telaşlı arıyor belli ki koşuyor arkasında kalabalıklar , belli ki sadece koşmuyor kaçıyor. Ölümden, kendisini nerede beklediğini bilmediği ölümden. O an aklına sen gelmişsin üstelik İzmirdesin. Korkuyla açıyorsun telefonu daha birinci çalışı bitmeden "Ankarada değilsin dimi" diyor telefonun diğer tarafındaki ses. "değilim" derken bile sevinemiyor orda olmak onlara sımsıkı sarılmak istiyorsun. Korkuyorsun çünkü artık o sesleri bir daha duyamamaktan. Sarılmak istiyorsun daha henüz vaktin varken, ailene dostlarına anılarına yaşanmışlıklara hayallerine ... Kokusunu içine çekmek istiyorsun hepsinin birer birer.
Bir de madalyonun başka bir yüzü var ki, ne desem ne kadar yazsam az kalır hastane hastane canlarını, bitaneciklerini arayan insanların acısını nasıl tarif edebilirim ki... Nasıl...!!!
Bombalar şehrime memleketime, ateş kalbimize düştü ... Parçalanarak yanıyoruz...
Başımız sağ olsun Türkiye...
