Senelerdir pek çok yılbaşında arkadaşlarımla dışarıda zaman geçirmek, eğlenmek için ailemi evde yalnız bırakmışlığım vardır. Ya da bunun için çabalarım olmuştur.
Şimdiyse ailemden 100lerce km uzakta yaşarken, yılbaşında beraber olmak adına uçağıma koşarak yetişir oldum. Ankaraya adım attığımda gözümden akan yaşların sebebi soğuk değildi mesela.
Hani her sene bir öncekinden iyi olsun masalı vardır ya, şimdi ayın 1i şuan. 01.01.2016 ehh ne değişti , kadehler indi kahkahalar azaldı, birden bire uykular bastı, ehh artık yeni yıla girdik dağılabilirizler başladı. Evet her sene olduğu gibi bu sene de uzaylılar gelmedi...
Bu sene herkesten, herzamankinden farklı bir şey yapıp; 2016 planlarımdan gelecekten hayallerden umutlardan bahsetmek yerine, 2015 e gideceğim ben. Ne
yapmak istediğim değil ne yaptığım, neler yaşadığımla yüzleşiyorum buaralar evet.
Neden İzmir ? sorusunu o kadar duydum ki hayatımda cevap veremediğim belki de tek soruydu üstelik. "Biliyorum" benim sözümdür. Sorunun cevabıysa hep "bilmiyorum" oldu. Sanki ben değildim bunun kararını veren, sanki ben değildim tek bir bavulla birden bire çıkıp İzmire giden.
Ağzımda o zaman da tek bir cevap vardı , saçma da olsa. "benim orada yaşayacağım bir şey var, iyi ya da kötü, o beni çekiyor, ona gidiyorum..." Varmış gerçekten... Yaşayacaklarım ve yaşayamayacaklarım... Vazgeçişlerim olacakmış, feda ettiklerim, özgürlüğümün esareti adlı hayatımda kanatlarını açmış tüm gücüyle uçmaya çalışan kuşun cama çarpışları gibi düşüşlerim de olacakmış. Bol kahkahalarım da. İnanışlarım olacakmış ve en kötüsü insanları yeniden tanıyacakmışım. Hayal kırıklığı nedir onu öğrenecekmişim mesela...
Ve biliyor musunuz, mutfaktaki çay bitebilen birşeymiş de anne-babamız hep yerine biz farketmeden yenisini koyduklarından saksıda yetişiyor zannetmişiz belki de.
"Anne tek pazarım var neden peynir yok" sorusuna annemin sessizlikle verdiği o cevabı, işte şimdi biliyor ve bu gibi sessiz çığlıkların yankısıyla her fırsatta kokusunu içime çekmeye geliyorum.
Hoşça kal 2015...
