MAVİNİN GÖLGESİ DE SİYAHTIR.

Bir kız vardı tenha sokaklarda yürüyen. Takip edildiğini bile bilmeden, kendi gölgesiyle raks eden. Üzerinde en sevdiği mavi elbisesiyle, bir şarkı mırıldanıyordu sesinin sessiz sokakta yankılanmasını bile umursamadan. Yüzünde hüzünle karışık garip bir gülümseme. Acı çekiyordu belli, sanki bundan zevk alır gibiydi. Bir damla biriktirmişti göz pınarlarına, akıtmamaya niyetli. Yer çekimine inatla. Kahkahaları karışıyordu bazen hüzünlerine gözlerinden yaşlar gelircesine gülüyordu anlamsızca çevresindeki herkesi kahkahalara boğup sıyrılıyordu aralarından. Hüznünü saklamayı başarmakta ustaydı. 

Bazen de kaçıyordu kendi gölgesinden bile öyle yalnız kalmak istiyordu. Maviyi arıyordu. Gökyüzünün altında... Ne acı diyordu, bunu derken bile gülümsüyordu. Hevesleri vardı arzuları hayalleri... Hem sıcak hem soğuk. Bazen bomboş ev ona dar geliyordu gecenin bir yarısı deniz kenarına atıyordu kendini. Hayal ettiği bir zamanlar buydu canı sıkılınca sahile inmek. Hadi diyordu in. İn de nasıl boş hayallerin varmış gör. Körfezin öbür yakasına bakıyordu gördüğü ne denizdi ne başka bir şey. Takip edildiğini bilmeden yaşıyordu. Takip edeni bilmeden. Anı kolleksiyoncusuyum derdi. Anıları peşinde gölge. 

Yaz gelmeden, kış gelecek diye günü yaşayamıyordu bazen; görsen nasıl da hayat dolu. İçinde kopan fırtınalardan habersizdi dünya. Mavi diyordu, mavinin gölgesi de siyahtır. Tıpkı herşey gibi.